powierzchowny. Lustro pokazywało jej twarz wypraną z emocji - jak

który porwał Justina.
- Jak szybko możesz tu dotrzeć? - zapytała, starając się mówić
pieniądze, zapłacę ci. Nie ma problemu.

mi tu potrzeba.
219
nagabywała biznesmena. Proszenie Susanny o dyskrecję mijało się z
się tak, jakby miała w sercu wielką ziejącą dziurę, przez którą
- Mówiłaś, że pewnie go nie będzie...
Roberta pokręciła głową. Była ładnie siwiejącą kobietą po
zaginionego dziecka - i w ten sposób odkryć, gdzie się zguba
jednak ten człowiek, który wydawał się w ogóle nie wiedzieć, co
wylądować w Roswell, tam wynająć samochód i jechać na północ.
- Zakładam, że ten facet śledził potem jeden z dwóch

Ona też była szczęśliwa, chociaż po twarzy spływały jej łzy i kapały na otwartą gazetę. Miała rację. Dokonała wła¬ściwego wyboru. Tylko że to tak strasznie bolało...
Wiem, nie powinnam była zakochiwać się w Tobie. To głupie.
ROZDZIAŁ PIĄTY
Jutro też jest dzień i wcale nie musi być smutny...
polega jego praca. Mały Książę patrzył na to, co pokazywał mu Badacz Łańcuchów, lecz myślami był już gdzie
- Miałeś rację, dorośli są dziwni. Dzieci nie szukają szczęścia... I nie udają, że są kimś innym niż są rzeczywiście...
Zachodzącego Słońca - mówiąc to Mały Książę wskazał na Różę - specjalnie dla ciebie. Jeśli je zasadzisz
- Ale możesz - wszedł jej w słowo i zgodnie ze swoim planem podał jej czek.
- Do tego księcia, który teraz tam rządzi? Jak mu na imię?
- Wyjaśniłem ci przecież, jaka jest sytuacja!
- Powiedziałeś mi, że twoja matka żyje. To prawda? - Tak. - Chciałabym ją poznać. - Już poznałaś. W biurze Charlesa Nielsona. - Brenda? - krzyknęła zdziwiona Sayre. - Kiedy wszedłem do biura i zobaczyłem cię tam, kompletnie mnie zatkało, za to mamie nie drgnęła nawet powieka. - Rzeczywiście. Nigdy bym nie zgadła. - Uważa, że jesteś śliczna, szykowna, mądra... hmm, co jeszcze... Nie pamiętam wszystkich określeń, ale zyskałaś w jej oczach ogromne uznanie. Pamiętasz, kiedy wyszłaś z budynku, a ja czekałem na zewnątrz, niby próbując wytropić Nielsona w Dayton? - W Cincinnati. - Tak naprawdę rozmawiałem z nią. Właśnie zmywała mi głowę za to, że byłem dla ciebie taki niegrzeczny. - Musiała odchodzić od zmysłów po tym, jak cię pobili. Nie dziwię się, że zadzwoniła tutaj, by porozmawiać z tobą w imieniu pana Nielsona. - Rozmawiałem z nią przed chwilą, jadąc do domu. Opowiedziałem jej, co się wczoraj zdarzyło. Od ponad dwudziestu lat pracowaliśmy nad doprowadzaniem Hoyle'ów do upadku. Mama cieszy się, że wreszcie wszystko się skończyło, a przede wszystkim, że przeżyłem. Zawsze obawiała się, iż Chris albo Huff odkryją, kim jestem, i że zniknę tak jak Gene Iverson lub zginę przypadkiem, jak mój ojciec. - Co z panem Merchantem? - Umarł kilka lat temu. Był dobrym człowiekiem, wdowcem bez dzieci. Szalał za moją matką i wychował mnie jak własnego syna. Poszczęściło mi się, że miałem dwóch dobrych ojców. Sayre wstała i zaczęła sprzątać ze stołu. - To prawda. Ja nie miałam nawet jednego. - Odstawiła część jedzenia na szafce i wróciła po resztę. Beck chwycił ją w talii i przyciągnął do siebie, tak że stanęła między jego rozsuniętymi nogami. - Kiedy skończę tu ze wszystkim i złożę rezygnację, będę szukał nowego miejsca na założenie firmy konsultingowej. - Masz już jakiś pomysł gdzie? - Miałem nadzieję, że coś mi podpowiesz. - Spojrzał znacząco w jej oczy. - Znam pewne cudowne miasto - odparła. - Wspaniałe parki, dobre jedzenie. Pogoda trochę w kratkę, ale jestem pewna, że Fritowi nie będzie przeszkadzała odrobina mgły, prawda? - Myślę, że bardzo mu się spodoba. Mnie by się na pewno spodobało, tak długo, jak będę mógł wracać tu od czasu do czasu na miskę czy dwie zupy gumbo. - Zdradzę ci pewien sekret. Każę ją sobie przysyłać zamrożoną. - Nie! - Tak - przeciągnęła palcami po jego czuprynie, ale jej tkliwy uśmiech powoli znikł z twarzy. - Znamy się zaledwie od dwóch tygodni, Beck. Dość burzliwych, dodam. - Mało powiedziane. - Wiem. Nie sądzisz, że to zbyt wcześnie na snucie wspólnych planów na przyszłość? - Możliwe - odparł. - Szczerze mówiąc, może powinniśmy dać sobie trochę więcej czasu, zobaczyć, jak się nam będzie układało, zanim ostatecznie się zdeklarujemy. - Też tak myślę. - Ile czasu potrzebujesz?
- Słucham?
- Krążą słuchy, że Wasza Wysokość chce usynowić ma¬łego księcia?
- Z przyjemnością zostanę tu dłużej, kochanie, nigdzie mi się nie spieszy.
Nie miał pojęcia, że jego pragnienie utrzymania dystansu spełni się szybciej, niż przypuszczał. Zaledwie pół godziny później Tammy weszła na pokład samolotu lecącego do Au¬stralii.